Donal MacIntyre wykorzysta przełomowe badania odkryte przez kolegów z wydziału Kryminologii Uniwersytetu w Birmingham, aby przydzielić każdego mordercę do jednego z sześciu typów zabójców online, których zidentyfikował: reaktor, informator, antagonista, fantasta, drapieżca i oszust.

Reaktor
Sprawca znajduje w sieci wiadomość lub informację i reaguje na nią. Może on działać natychmiast po obejrzeniu materiału online, ale zdarza się też opóźnienie w czasie, podczas którego reaktor powraca do zawartości i kumuluje w sobie złość przez wiele dni. Przykładem reaktora jest sprawa Wayne'a Forrestera z 2004 r., w której sprawca zabił swoją żonę tasakiem po tym, jak zmieniła status profilu online na singiel.

Informator
Dotyczy sytuacji, w której morderca wykorzystuje Internet do rozpowszechniania informacji o swoim zamiarze zabicia lub ogłasza online morderstwo, które właśnie popełnił.

Antagonista
Zabójcy ci angażują się we wrogie wymiany zdań online - a te przeradzają się w prawdziwą przemoc. Antagonista może dążyć do uzyskania fizycznej przewagi nad przeciwnikiem, gdy konflikt przemieszcza się do świata offline poprzez uzbrojenie się w jakąś śmiertelną broń. W 2009 roku nienazwany 15-letni chłopiec zabił Saluma Kombo po tym, jak obydwaj wymieniali obelgi na Facebooku.

Fantasta
W tym przypadku sprawca wykorzystuje Internet do snucia fantazji. Dla tych zabójców, jak zauważa Liz w swoich badaniach,"granica między fantazją a rzeczywistością staje się coraz bardziej zatarta".

Drapieżca
Są to zabójcy, którzy wykorzystują media społecznościowe, by werbować ofiary za pomocą fałszywych profili online. Mogą oni wykorzystać informacje dostępne w profilu ofiary do identyfikacji i wykorzystania słabych punktów. W 2009 roku Peter Chapman, 33-letni podwójny gwałciciel, stworzył fałszywy profil na Facebooku, prezentując się jako przystojny nastolatek, aby zwabić i zabić 17-letnią dziewczynę, która cierpiała z powodu niskiego poczucia własnej wartości.

Oszust
Oszust działa w internecie pod imieniem kogoś innego. Może podszywać się pod własną ofiarę, w celu stworzenia iluzji, że ta wciąż żyje. Czasem wciela się w inną osobę, aby uzyskać dostęp do profili i portali społecznościowych ofiary i monitorować jej poczynania.